آگاهی و هوش مصنوعی

 شواهدی قوی وجود دارد که در یک سیستم بیولوژیک شبیه ما،‌ #آگاهی بر یک پایه‌ی متشکّل از کالبدشناسی (آناتومی)، شیمی و میدان‏های الکتریکی گسترش می‏یابد.

اما سیستم‏های کامپیوتری برای مشارکت و حمایت از فرآیندهای شناختی ما «برنامه ‏نویسی» می‏شوند و داده ‏های ورودی براساس توانمندی ما در فهم معنای اطلاعات مختلف، سازمان‏دهی می‏ شوند.

ما این داده ‏ها را با استفاده از لگاریتم ‏ها و فرمول‏ های منطقی و ریاضیاتی و علمی پردازش می‏ کنیم؛‌ لگاریتم‏ ها و فرمول ‏هایی که برای توصیف درک شناختی ما از جهان بیرون و درون،‌ توسعه داده شده‏اند.

 عوامل مختلفی، توانایی خلق سیستم‏ هایی با #آگاهی_مصنوعی – که قابل مقایسه و سازگار با آگاهی بیولوژیکی ما باشد – را محدود می ‏سازد؛  مثلاً:

1⃣ سیستم ادراک حسّی ما، اطلاعات را با استفاده از مودالیته ‏های حسّی بیولوژیکی در انسان،‌ یکپارچه می ‏سازد. در نتیجه سیستم ‏های #هوش_مصنوعی را وا می ‏داریم با ما در محدودیت ‏های این مودالیته ‏های حسّی شریک شوند.

2⃣ در حال حاضر تعامل با این سیستم ‏ها، مقیّد به ظرفیت ‏های حرکتی و ادراکی ماست.

3⃣ سیستم‏ های کامپیوتری از طریق سوئیچ‌کردن ‏های الکترونیکی، قدرت ‏های الکتریکی، و بر پایه تراشه ‏ها کار می ‏کنند؛ یعنی کاملاً متفاوت از شیوه ‏های چارچوب سه‏ گانه بیولوژی آناتومی و الکتروفیزیولوژیک و شیمی.

4⃣ سیستم‏ های کامپیوتری با استفاده از سطوح بسیار پیچیده و سنگین پردازش موازی اطلاعات کار می‏کنند.

5⃣ سیستم‏ های کامپیوتری با بکارگیری منطق ‏های ریاضیاتی، برنامه ‏نویسی می ‏شوند. ولی مشخّص نیست که سیستم ‏های پردازش بیولوژیک انسانی، بر هیچ شکلی از گونه ‏های منطقی استوار باشد.

 یکی از اعتراضات مهم که امثال جان سرل بر مدل‌های محاسباتی و رایج در تولید سیستم‌های هوش مصنوعی داشتند، این بود که نوروفیزیولوژی و بیوشیمی را نادیده می‌گیرند و صرفاً بر فرآیندهای پردازش اطلاعات تمرکز می‌کنند.

 هرچند همان‌طور که پگل و کریستین (2017) توضیح داده‌اند، سیستم‏های هوش مصنوعی در توسعه ‏های اخیر، جایگزینی معدنی از اجزای بیولوژیک آگاهی،‌ شبکه ‏های مصنوعی عصبی بجای نورون‏ های سلولی، قدرت الکتریکی بجای نوروشیمیایی،‌ و منطق فازی منعطف بجای دستورالعمل‏ های برنامه‏نویسی براساس پروتئین و DNA را بکار می‏ گیرند.

آیا می‌توان منتظر چشم‌انداز جدیدی از تولید #آگاهی_ماشین بود؟